Bunt dwulatka

Nasze dziecko, dotąd kochane i słodkie, nagle zaczyna się złościć, tupać nóżkami i krzyczeć. Dlaczego?

„Ja chcę sam
Jeśli dziecko prawidłowo się rozwija, to około drugiego roku życia jest ruchliwe i ciekawe świata. Odkrywa, że jest jeszcze wiele rzeczy jest do poznania i chętnie, samodzielnie przystępuje do badania otaczającej go rzeczywistości. Zamiast pochwał i gratulacji ze strony rodziców słyszy same zakazy. I nie rozumie, dlaczego? Czy rodzice nie widzą, że ono samo chce się czegoś dowiedzieć i samo chce decydować o tym, gdzie idzie i co robi?

a rodzice mi nie pozwalają”
Okres, w jakim dziecko odkrywa swoją indywidualność jest trudny i dla rodziców, i dla samego dziecka. Maluch odkrywa, jak wiele sam może zrobić, a rodzice z przerażeniem myślą, jaką krzywdę mógłby sobie przy okazji wyrządzić. Dziecko nie zdaje sobie sprawy z zagrożeń i z tego, że stawiane mu ograniczenia podyktowane są troską bliskich. Dlatego reaguje histerycznie – inaczej nie potrafi sobie poradzić z narastająca złością.

Sztuką jest przetrwać najgorsze
Żeby przetrwać napady złości u dwuletniego dziecka – a potrafią wystąpić kilka razy dziennie – trzeba mieć w sobie dużo cierpliwości. Pod żadnym pozorem nie należy tracić zimnej krwi i na złość potomka odpowiadać złością – przecież to tylko dziecko. Ataki histerii należy po prostu przeczekać, jeśli wystąpią w miejscu publicznym – warto oddalić się wraz z dzieckiem, nawet jeśli stanowczo przeciw temu protestuje.

a potem porozmawiać z pociechą
Gdy dziecko się uspokoi warto z nim szczerze porozmawiać i wyjaśnić, dlaczego nie wolno wyrywać się mamie i wbiegać na ulicę, dlaczego nie wolno ciągnąć nikogo za włosy ani kłaść się z płaczem na podłodze. Wbrew pozorom mały buntownik ma również ogromną potrzebę zależności i bliskości. Doświadczeni rodzice radzą także, by w okresie buntu dziecka co jakiś czas wybrać się z dzieckiem również w takie miejsce, w którym nie trzeba mu będzie stawiać ograniczeń – np. na łąkę lub do parku.

Bunt dwuletniego dziecka można wykorzystać dla jego emocjonalnego rozwoju. Do tego zaś potrzeba dużo cierpliwości i konsekwencji ze strony rodziców.